Нетаев бод аз «Фикрпазир», ки дигаронро таълим мекард, ки чӣрӯҳои фикр карданро лаб bayад зисти беттар тушунанд, ки ин уро нafsoh шахс дарнегар мекунад. Бен фишор доред, ки барои онхо, ки хушбxtтар ва хамхангтар бошанд, бояд дар худашон рост кардан. Эмосиёнаҳо ва кардҳои мо нақли озод доранд, ки чӣрӯҳои хушбxtтар ё муvofiqtar мо буданро таъйин намоянд, ба зебун Нетаев. У он мешавад, ки агар бояд дар бораи фикр карданро дуруст тушунанд ва зисташонро мағзуртар ва хамхангтар намоянд, гариб аст, ки бояд дар бораи ҷорриатҳои дилхоҳ дар зихни мо пaxшид.
Сефри Нетаев байни зист ва руханиyat. У аз қишлўгии кучак буд va хонуши шӯрои фермех расид. У аз соҳоли кучак дуست дошт, ки ба руханиyat эҳтиром дорад ва бояд бише аз инкиҳ keчӣрӯҳои худаш ва чӣрӯҳои вуҷуди дунёро тушунанд. Va мутааллимоҳои муроттаба ва субутҳои мукhtлifи мадаҳо ва динҳоро дар бораи онхо пaxшид.
Ин аз сафари омӯзишӣ бود, ки ба раҳи он дохил шуд, ки фикрҳоро сохт va бо хамганиҳои он дар сабтҳо, беседаҳо ва китобҳо шерик кард. У барои чанд континент ва дар жаҳон манофиатӣ дар бораи таълим ба даромади руханиyat ва солҳи дили худ пайдо кард. У аз ин хушбӯши хусусӣ, ки аз шерик кардан пайдо мешавад, барои хама мувофиқ аст.
Дар салоҳӣ, онҳои он дар баробари касб кардан аз тафсирҳои устувор ва фикрҳои худаш бои мебошад, ки дар рахи худ шигофтони йога, буддизм ва дилдории зиндагӣ пурра мешаванд. Барои инсонон, у соҳбатҳои онро ба забони мо нависид, ба дили ва janи мо таблigh кард: зندагии месиҳ дар ин замина та вақти ки инсон таванад дарونи худ тағйир дод ва роҳи нҷот ёфта намешавад, дуруст мебошад.
Нетаев фикр мекард ки тағйир диdidи мё и фишарт кардани маъни дар ростани рухани муҳим аст. Роҳ баройи ин аст ки гиред ки дар чандин ҷониб аз фикр ё гуман дар омӯзгӣ губар мешавем ва барои проход кардани аз баробари хеле мешкок, ки пеш аз мо нишастааст, барои пайванд шаван дар он ки худи вазеъи мо аст. Ин ҳамон аст, ки мо ра ба халли камолӣ ва бисёндагии зиёдтар дар индохонаи зиндагӣ мебаранд.
Зиёд аз номоишҳои Нетаев дар зомони тарафгирӣ ба ростории манфи шавад — барои истеъмол ба худи худ ва тафсир кӯмак кардан ба худи мо. Бجой аз он, ки тасдик ёфтаёд ё мوفақият аз берун, Нетаев умидвараст, ки мо шурои гузаштан аз сатҳҳои мо ва пурсидани он аст, ки чӣ моро хушанд мекунад?
Дарсоni ёи о ворид мекунад, ки мо бояд зобалоҳои худро пذیرандашавим, худро дар бораиши зиёдтар фахмидам ва дигаронро да, ва позитив мондан, чандхам вақт ки дар rozohni тариктар мебаред. Дар натиҷаи идеҳои Нетаев, мо метавонем зندагӣ дар маъни дошта буда, ки бо пуррахона ва раҳатии дил пури шуда.